Τρεις Ιεράρχες! Στους φλογερούς και ανυποχώρητους Ιεράρχες, πάντα υποχωρεί η ΗΡΩΔΙΑΣ! του ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ – Θεολόγου

 

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ – Θεολόγου

“Λέτε να μην υπάρχουν αντάξιοι συνεχιστές τους – έστω ελάχιστοι – στην Ελλαδική Εκκλησία του σήμερα;“

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από τον κ. Χρήστο Ρουμελιώτη το ακόλουθο άρθρο:

---

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ!
Στους φλογερούς και ανυποχώρητους Ιεράρχες, πάντα υποχωρεί η ΗΡΩΔΙΑΣ!

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ – Θεολόγου

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξε ο πλέον σκληρός επικριτής των ακροτήτων της πολιτικής εξουσίας και των φορέων της, που λειτουργούσαν κόντρα στην πίστη της Εκκλησίας και σε βάρος του πεινασμένου από την οικονομική κρίση λαού. Ο έλεγχός του προς τους παρεκτρεπομένους πολιτικούς γινόταν χωρίς οργή και αλαζονεία, αλλά με ειλικρινές πατρικό ενδιαφέρον, για να προστατευτεί ο λαός, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και το Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Ο ιερός Χρυσόστομος ουδέποτε χαρίστηκε στους πολιτικούς άρχοντες και γι’ αυτό τον λόγο, δεν τους ήταν συμπαθής. Πολλοί από τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής του τον μισούσαν θανάσιμα, επειδή δεν ανέχονταν τον οξύτατο δημόσιο έλεγχο που ασκούσε στα πρόσωπά τους, για την οικογενειοκρατία, την φαυλοκρατία και την ανεντιμότητά τους. Ουδέποτε ο ιερός πατήρ δίστασε να επιδείξει την αυστηρότητά του ακόμη και για την διεφθαρμένη προσωπική ζωή των αρχόντων, των πλουσίων και των ισχυρών της εποχής του, και χωρίς να εξαιρεί – εννοείται – το παλάτι. Κυρίως το παλάτι! Σε θέματα πίστεως ο Χρυσόστομος δεν κάνει συμβιβασμούς, δεν υπηρετεί ως άβουλο όργανο την Εκκλησία του Χριστού, δεν υποτάσσεται στις εντολές του Παλατιού. Ξένες προς το εκκλησιαστικό του ήθος δουλοπρεπείς και γλοιώδεις συμπεριφορές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες! Δεν τον ενδιαφέρουν οι Θρόνοι και οι εξουσίες, δεν αποβλέπει στην προσωπική του ανέλιξη, δεν είναι «δελφίνος» Επίσκοπος, γιατί ουδέποτε επεδίωξε Θρόνους. Η Χάρις του Θεού και η αγάπη του λαού, ανέβασε δια της βίας τον Χρυσόστομο στον Πατριαρχικό Θρόνο! Έτσι, δεν άργησε να συγκρουστεί ευθέως και χωρίς μισόλογα και με την ίδια την Αυτοκράτειρα Ευδοξία που ήταν έξαλλη στην προσωπική της ζωή, άδικη, φιλοχρήματη και σπάταλη, ενώ ο λαός πέθαινε στην πείνα! Στηλίτευσε την προκλητική πολυτέλεια, τις απερίσκεπτες δαπάνες, τις αισχρές και ανήθικες διασκεδάσεις της ανακτορικής αυλής. Την ίδια παρρησία και τόλμη επέδειξε και για τον πανίσχυρο αυλικό, τον πρωθυπουργό της εποχής του, τον γνωστό Ευτρόπιο, στον οποίο έκανε αυστηρές παρατηρήσεις για τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και την απληστία του, να «βολεύει» σε δημόσιες θέσεις και να προσφέρει κρατικά αξιώματα στους ημετέρους, σε πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος και φιλικά προσκείμενα προς αυτόν, και επιπλέον να καταργεί με νόμους και ενέργειες του, το άσυλο των ιερών ναών! Και όμως, όταν ο Ευτρόπιος ξέπεσε από πρωθυπουργός και ζήτησε ταπεινωμένος άσυλο στην Εκκλησία, ο ιερός Χρυσόστομος τον προστάτευσε και εξεφώνησε τότε τους περίφημους λόγους του, «Εις Ευτρόπιον», που έχουν καταγραφεί, ως μοναδικής ρητορικής δεινότητας κείμενα της παγκοσμίου φιλολογίας. Ο λαός επεδοκίμαζε τις ενέργειες αυτές του Χρυσοστόμου, του φιλόστοργου ποιμενάρχου του τον οποίο κυριολεκτικώς λάτρευε! Όμως, όπως είναι γνωστό, όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Έτσι, ο ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος χαρακτήρας του Χρυσοστόμου ενώπιον των οργανωμένων συμφερόντων, αλλά και το γεγονός ότι δεν επεδίωξε ποτέ την φιλία, ή την εύνοια κανενός κοσμικού άρχοντα, όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα να προκληθεί εντονότατη και ισχυρή αντίδραση των θιγομένων ομάδων και συμφερόντων από τους λόγους και τα έργα του Χρυσοστόμου.
Τότε η αυτοκράτειρα Ευδοξία, ο πρωθυπουργός Ευτρόπιος, και ο παραδόπιστος και φιλάργυρος Θεόφιλος Αλεξανδρείας, μαζί με πολλούς καθηρημένους, λόγω αναξιότητας Επισκόπους, αλλά και κάποιες «καθώς πρέπει» κυράδες των ανακτόρων, έθεσαν ως ανίερο στόχο να τον αφανίσουν. Όλος αυτός ο εσμός των φαύλων, οργανώνουν την «ληστρική Σύνοδο» – όνομα και πράμα! – καταδικάζοντας τον ιερό Χρυσόστομο ερήμην και χωρίς λόγο, σε εξορία! Ο λαός επαναστατεί, καταλαμβάνει τα ανάκτορα και απειλεί να τα κάψει για την άδικη αυτή απόφαση, χάριν του φιλάσθενου και αγίου ποιμενάρχη του, ενώ η Ευδοξία αναγκάζεται να ανακαλέσει την απόφαση, επαναφέροντας τον Χρυσόστομο στον Θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο λαός από χαρά παραληρεί, ο Χρυσόστομος με δάκρυα φωνάζει: «Αγαπώ ετοίμως το αίμα μου εκχεείν υπέρ τη υμετέρας σωτηρίας, λαέ μου…»! Νέες προκλήσεις από την αυτοκράτειρα Ευδοξία, νέοι σκληροί λόγοι και δριμύ κατηγορώ από τον Χρυσόστομο, σε βαθμό που ο ιστορικός Σωκράτης να λέει: «οι κολώνες του ναού λυγίζουν από τον αδυσώπητο έλεγχο και την δριμεία κριτική του Χρυσοστόμου προς την Ευδοξία»: «Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι…»! Όλα αυτά ως σεισμός τάραξαν τα ανάκτορα και ο ιερός Χρυσόστομος οδηγείται και πάλι στην εξορία, κατά το έτος 404 μ.Χ. Η εξασθενημένη όμως υγεία του, μετά από τρία έτη σκληρής εξορίας, δεν άντεξε και το 407 μ.Χ. ο Άτλας αυτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας παρέδωσε το πνεύμα του, λέγοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή την φράση: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Προτιμά λοιπόν ο Ιερός Χρυσόστομος τον θάνατο, από το να στραγγαλίσει και να «βιάσει» την Αρχιερατική του συνείδηση και να θυσιάσει την, ενώπιον του Θεού «καλήν απολογίαν», υπηρετώντας το «σύστημα» και τους διεφθαρμένους της εποχής του!

Γι’ αυτό όταν ρώτησαν τον ειδωλολάτρη φιλόσοφο Λιβάνιο, για το, ποιον θα ήθελε ως συνεχιστή του στη σχολή που ο ίδιος είχε ιδρύσει, απάντησε: «Θα ήθελα τον Χρυσόστομο, εάν δε τον είχε κλέψει ο χριστιανισμός»! Ο «έχων ώτα ακούειν ακουέτω!!!»

Τέτοιοι Χριστιανοί Λεβέντες ήταν οι Τρείς πραγματικοί Επίσκοποι – Ιεράρχες που τιμά και φέτος η Εκκλησία μας. Τέτοιους χρειάζεται σήμερα ο πιστός Ορθόδοξος Ελληνικός λαός! Και Όχι ανθρώπους που εκλιπαρούν για να τους κάνουν Επισκόπους και στο τέλος…. εξελίσσονται σε Επισκόπους «φίρμες» στην πασαρέλα των media & «τζάμπα μάγκες», ή που αρνούνται να παραιτηθούν, ανίκανοι όντες βιολογικά, ή μαζεύοντας μανιωδώς χρήματα για… τα γεράματα τους! Έλεος!

Ας θαυμάσουμε τώρα λίγο και τον Γρηγόριο το Θεολόγο. Αναγνωρίζοντας ο Μ. Θεοδόσιος την προσφορά του στον αγώνα κατά των Αιρέσεων, τον κάνει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Και η Β’ Οικουμενική Σύνοδος, τον ανακηρύσσει σε Πρόεδρο της. Όμως κάποιοι φθονεροί Επίσκοποι, Αιγύπτιοι και Μακεδόνες τον υπονομεύουν και τον συκοφαντούν, ότι τάχα πήρε αυτή την θέση με νοθεία! Ο Γρηγόριος αντί να «γαντζωθεί» στον Θρόνο του, – τον οποίον εννοείται πως ο ίδιος δεν επεδίωξε αλλά δια της «βίας» του προσεφέρθη – αν και ήταν αποδεκτός και επιπλέον είχε την αμέριστη στήριξη του Αυτοκράτορα, αποφασίζει να παραιτηθεί για το καλό της Εκκλησίας, λέγοντας: «Αφήστε με να είμαι σαν τον Προφήτη Ιωνά. Ήμουν υπεύθυνος για την καταιγίδα, αλλά θα θυσιαστώ για να σώσω το πλοίο. ΔΕΝ ήθελα να αναλάβω τον Θρόνο και με χαρά θα τον αφήσω»! Σοκ και δέος στο Συμβούλιο της Συνόδου. Επίμονα, έως απεγνωσμένα ζητά ο Γρηγόριος από τον Αυτοκράτορα να δεχθεί την παραίτησή του! Ο Αυτοκράτορας στο τέλος, αναγκάζεται να την αποδεχθεί και συγκινημένος χειροκροτεί τον Γρηγόριο, οργανώνοντας προς τιμήν του λαμπρή αποχαιρετιστήρια Τελετή!

Και τέλος!!! Με τον συγκλονιστικό διάλογο μεταξύ Μεγάλου Βασιλείου και του ειδωλολάτρη Επάρχου Μοδέστου, προκειμένου ο δεύτερος να τον πείσει απειλώντας τον να γίνει αιρετικός Επίσκοπος, όπως συνέβη με πλειάδα επίορκων Επισκόπων, ο φιλάσθενος αλλά Μέγας στην κυριολεξία Βασίλειος, του απαντά γενναία: «Αν θέλεις απείλησε με, με κάτι πιο σκληρό από την δήμευση περιουσίας, τα βασανιστήρια, την εξορία ή και τον θάνατο! Αυτά δεν μ’ αγγίζουν»!!! Τότε ο Ύπαρχος των Πραιτορίων Μόδεστος απευθύνεται στον Βασιλιά Ουάλη λέγοντας: «Μεγαλειότατε νικηθήκαμε. Ο Βασίλειος είναι Μέγας! Ο Επίσκοπος αυτής εδώ της Εκκλησίας δεν φοβάται απειλές. Ας απειλήσουμε κανένα δειλό Επίσκοπο, όχι τον Βασίλειο! Μόνον εάν τον στείλουμε εξορία μπορεί να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα» !
Ο Βασιλιάς όχι μόνον δεν τον εξόρισε, αλλά προσέφερε στον Βασίλειο και χρήματα για τα Ιδρύματα της Βασιλειάδας!
– Αυτοί ήταν οι συνεπίσκοποι σας ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, άγιοι Μητροπολίτες των 80 περίπου Μητροπόλεων της Ελλάδος! Λέτε να μην υπάρχουν αντάξιοι συνεχιστές τους – έστω ελάχιστοι – στην Ελλαδική Εκκλησία του σήμερα;

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ