Η έννοια του προσώπου, κατά την Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία

Στην Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία μας, δεσπόζει η έννοια του προσώπου. Ο άνθρωπος, κατά τους Πατέρες της ανατολής, είναι πρόσωπο, από τη στιγμή που κοινωνεί με τον Θεό, που είναι το Απόλυτο πρόσωπο, και με τους άλλους ανθρώπους. Ο αρχαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας Τερτυλλιανός, θα πει πως «ένας Χριστιανός, σημαίνει κανένας Χριστιανός», θέλοντας να τονίσει μ' αυτό, πως Χριστιανός που δεν κοινωνεί με τους γύρω του, δηλαδή που δεν είναι πρόσωπο, αλλά άτομο, δεν μπορεί να είναι Χριστιανός. Άλλωστε, στην Ορθόδοξη Πατερική Γραμματεία, ο Παράδεισος, είναι η κατάσταση της τέλειας κοινωνίας προσώπων των αγιασμένων ανθρώπων, με τον Θεό και μεταξύ τους. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θα πει χαρακτηριστικά: «Ὁ Παράδεισος, κατάστασίς ἐστιν, καθ' ἢν οἱ δίκαιοι ἑλλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Πατρὸς αὐτῶν καὶ θεῖο φῶς γεγονότες, ὥσπερ Θείου φωτὸς γεννήματα, τὸν Θεὸν ὥσπερ φῶς ὄψονται».

Αντίθετα η κόλαση, στην ορθόδοξη Θεολογία, είναι η κατάσταση απουσίας κοινωνίας προσώπων, όπου οι αμαρτωλοί, ως άτομα πλέον και όχι ως πρόσωπα, αδυνατούν να κοινωνήσουν, με τον Θεό και μεταξύ τους. Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, είναι ιδιαίτερα κατηγορηματικός: «Κόλασίς ἐστιν, τὸ μὴ θεάσασθαι, ὁ εἰς τό τοῦ ἑτέρου πρόσωπο». Είναι συγκλονιστικό το γεγονός, πως εκφάνσεις αυτής της κόλασης, ζει ο άνθρωπος ήδη από αυτή την ζωή, είτε μέσα στον οικογενειακό χώρο, όταν απουσιάζει η αγάπη, είτε μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, όταν κυριαρχεί η αποξένωση και ο ατομικισμός και όταν δυστυχώς, γίνεται κανόνας ζωής, η θέση του Γάλλου υπαρξιστή Σαρτρ πως «οι άλλοι, είναι η κόλασή μου».

Για τους Πατέρες, ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο, από τη στιγμή που κάνει υπέρβαση του “εγώ” και δια της ταπεινοφροσύνης, κοινωνεί με τους γύρω του. Απ' αυτό συμπεραίνεται, πως ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο, από την στιγμή που πατάσσει την φιλαυτία, «τὴν ἄλογο φιλία πρὸς τὸ σῶμα», κατά τον Άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης, στη Φιλοκαλία, υποστηρίζει πως ο Θεός, έδωσε στον άνθρωπο την ευκαιρία να είναι πρόσωπο, με δύο τρόπους. Από τη μια, με τη λογική ψυχή του, κοινωνούσε με τον πνευματικό κόσμο και δι’ αυτού, ανάγετο προς τον Θεό. Μ' αυτό τον τρόπο, έχοντας εμπειρία Θεού, κοινωνούσε σωστά και με τον συνάνθρωπό του. Από την άλλη, με τις αισθήσεις, κοινωνούσε με τον υλικό κόσμο και πάλι δι' αυτού, ανάγετο προς τον Θεό. Έχοντας, έτσι, αληθινή γνώση του Θεού και των όντων, είχε τέλεια, την ανάλογη μ' αυτά, κοινωνία.

Σύμφωνα μ' αυτόν τον φιλοκαλικό Πατέρα της Ανατολής, το προπατορικό αμάρτημα, ήταν η, εξ' αιτίας της φιλαυτίας, τάση αυτονόμησης του ανθρώπου έναντι του Θεού και ουσιαστικά, ο ξεπεσμός και υποβιβασμός του, από πρόσωπο σε άτομο. Ο άγιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, εύστοχα παρατηρεί: «Προπατορικό αμάρτημα, ήταν η προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει Θεός, χωρίς Θεό, εναντίον του Θεού».

Έτσι, κατά τους Πατέρες της Ανατολής, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει και πάλι πρόσωπο, μόνο όταν αποβάλει τη φιλαυτία, δηλαδή τον ατομικισμό του. Οι Πατέρες, βλέπουν πως αυτό γίνεται κατορθωτό, με την μετοχή του ανθρώπου, στην ασκητική λειτουργική και μυστηριακή ζωή της εκκλησίας.

Με την άσκηση ο άνθρωπος, νεκρώνει το «ἴδιον θέλημα». Τότε ουσιαστικά αίρεται των ανθρωπίνων μικροτήτων και μπορεί ν' αγαπά αληθινά τον συνάνθρωπό του. Μ' αυτό το σκεπτικό, ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διατείνεται: «Ἀγαπᾷ πάντας ἀνθρώπους, ὁ μηδὲν ἀνθρώπινον ἀγαπῶν». Με την μετοχή του στη λειτουργική ζωή της εκκλησίας και ιδίως στην θεία Λειτουργία, που αποτελεί μια κατ' εξοχήν κοινωνία προσώπων, συναισθάνεται έντονα, πως ο δρόμος που οδηγεί προς τον Θεό, περνά απαραίτητα μέσα από τον πλησίον. «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον».

Ο άνθρωπος, τέλος, με την μετοχή του στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθίσταται κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, Θεοειδής. Γίνεται, δηλαδή, Θεός κατά χάριν και επομένως σ' αυτήν την κατάσταση μπορεί ν' αγαπά αυθεντικά τον συνάνθρωπό του και αυτή ακόμα «τὴν ἄλογον κτίσιν», δηλαδή το οικοσύστημα. Σ' αυτή την περίπτωση, ο αγιασμένος άνθρωπος, μπορεί να επαναλαμβάνει βιωματικά, και εμπειρικά την θέση του Αββά Απολλώ: «Εἶδες τὸν ἀδελφὸν σου, εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου».

Δυστυχώς στις μέρες μας, το ανθρώπινο πρόσωπο, εξευτελίζεται και κακοποιείται βάναυσα. Τα ναρκωτικά, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, οι κάθε λογής διακρίσεις, το δουλεμπόριο, που δυστυχώς στις μέρες μας φαίνεται να προσλαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, με τραγικά θύματα φτωχούς λαθρομετανάστες, οι πόλεμοι, οι πράξεις βίας, η διαφθορά, όλα τούτα, δείχνουν μια σαφή υποτίμηση προς το ανθρώπινο πρόσωπο και μια τάση του ανθρώπου να λειτουργεί δια της φιλαυτίας, ως άτομο και όχι ως πρόσωπο, με αποτέλεσμα να γίνονται οι ανθρώπινες «κοινωνίες», η κόλαση του σύγχρονου ανθρώπου.

Η Ορθόδοξη Θεολογία, προτείνει σαν μοναδική λύση στο πρόβλημα, την ουσιαστική ένταξη του ανθρώπου, στο μυστικό σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και την βίωση της θέσης των Πατέρων της Ανατολής, πως «ὁ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ λυπῶν, τὸν Θεὸν λυπεῖ· καὶ ὁ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ θεραπεύων, τὸν Θεὸν θεραπεύει».

Π η γ ή : http://www.akida.info/index.php?option=com_content&view=article&id=288%3A2010-05-27-14-39-20&catid=54%3A2010-05-27-14-36-31&Itemid=63&lang=el

Αναρτήθηκε από Προς Κορινθίους στις 8:53 π.μ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α ΛΟΥΚΑ Τὸ θεῖο προσκλητήριο

 

Οἱ εὐαγγελικὲς περικοπὲς ποὺ ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ διαβάζονται στὴ θεία Λειτουργία ἀπὸ τὰ τέλη Σεπτεμβρίου, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴ δεύτερη Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέχρι τὰ Χριστούγεννα, εἶναι παρμένες ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ. Ἡ πρώτη αὐτῆς τῆς σειρᾶς περιέχει τὴν κλήση τῶν πρώτων τεσσάρων μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ στὸ ἀποστολικὸ ἔργο, τοῦ Πέτρου, Ἀνδρέα, Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ διηγοῦνται ὅλοι οἱ εὐαγγελιστές. Ὁ Λουκᾶς ἀφηγεῖται συγχρόνως καὶ τὸ ἐκπληκτικὸ ψάρεμα ποὺ ἔγινε ἀπὸ τοὺς παραπάνω μαθητὲς κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ Ἰησοῦ, ψάρεμα τὸ ὁποῖο προκάλεσε «θάμβος» στὸν Πέτρο καὶ τοὺς συντρόφους του καὶ τὸν ὁδήγησε στὴν παράκληση - ὁμολογία: «Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλὸς εἰμι, Κύριε».

Ἐὰν διηγοῦνται οἱ ἱεροὶ εὐαγγελιστὲς τὸ προσκλητήριο ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς στοὺς τέσσερις ψαράδες νὰ γίνουν μαθητές του, δὲν εἶναι γιατί ἐνδιαφέρονται νὰ μᾶς περιγράψουν σὰν ἱστορικοὶ τὸ ξεκίνημα τοῦ Μεσσία στὸ ἐπὶ γῆς ἔργο του καὶ τὴ στρατολόγηση τῶν συνεργατῶν του - ἀλλὰ γιατί στὸν τρόπο ποὺ δέχτηκαν οἱ τέσσερις ψαράδες τὴν πρόσκληση καὶ ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως σ’ αὐτὴν βλέπουν τὸ τυπικὸ παράδειγμα καὶ πρότυπο γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ δέχεται ὁ ἄνθρωπος τὸ θεῖο κάλεσμα. Μὲ αὐτὸ τὸ πρίσμα βλέποντας τὴ διήγησή μας μποροῦμε νὰ σταματήσουμε στὰ ἀκόλουθα σημεῖα.

Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι τὸ προσκλητήριο ἀπευθύνεται στοὺς τέσσερις ὑποψηφίους ἀποστόλους τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ αὐτοὶ βρίσκονταν στὶς ἐργασίες τους. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ σκέψη ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ ἀπομακρυνθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴ ζωὴ γιὰ νὰ τὸν συναντήσει ὁ Θεός. Τέτοια φυγὴ διδάσκουν ὁρισμένα φιλοσοφικὰ συστήματα ποὺ εἶναι διαποτισμένα μὲ τὴν ἀντίληψη ὅτι ὁ κόσμος καὶ ἡ ὕλη εἶναι ἐκ φύσεως κακὰ στοιχεῖα καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ βρεῖ τὴ σωτηρία του πρέπει νὰ φύγει μακριὰ ἀπ’ αὐτά. Κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή, ὁ κόσμος παρ’ ὅλη τὴ φθορὰ καὶ τὴν πτώση του στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ· κι ὁ Θεὸς μὲ δική του πρωτοβουλία συναντᾶ τὸν ἄνθρωπο μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, μέσα στὴν κοινωνία, μέσα στὴν ἐργασία γιὰ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ σωτηρία.

«…θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό»

Προφητικά λόγια του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα.

«…θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε»

«…θα έλθει εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους…

Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα γιά την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ’ ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Το ότι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια. 

από το βιβλίο: Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα – Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

πηγή

Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ στις 11:28:00 μ.μ.

Νὰ γιατί σιωποῦν οἱ ποιμενάρχες τῆς Ἐκκλησίας: Εἶναι σύνεργοι στὴν αἵρεση καὶ στὴν καλλιέργεια τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας

του Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Πολλοὶ πιστοὶ σήμερα ἀναρωτιοῦνται, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία πράγματα τρομερὰ καὶ φοβερά, ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ ἐπικρατεῖ παντοῦ καὶ οἱ ποιμενάρχες Της νὰ συμπράττουν ἢ νὰ σιωποῦν συνεργώντας μὲ αὐτήν τους τὴν σιωπή;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Ἐπειδὴ εἶναι σχεδὸν ὅλοι τους εἴτε μὲ τὸ ἕνα εἴτε καὶ μὲ τὰ δύο πόδια μέσα στὴν αἵρεση. Αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ δὲν ἀνήκουν στὶς δύο πρῶτες κατηγορίες, σιωποῦν γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων ἢ ἔχουν ἐξαγοραστεῖ μὲ ἀνθρώπινες τιμὲς καὶ διακρίσεις καταργώντας τὸν Παύλειο λόγο: «Ἢ ζητῶ σὲ ἀνθρώπους νὰ ἀρέσω; Ἂν ἀκόμα ἐπιδίωκα νὰ ἀρέσω σὲ ἀνθρώπους, δὲ θὰ ἦμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 1, 10). Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὅμως δὲν ἀντιδροῦν, γιατὶ ὅλοι αὐτοὶ εἶναι «οἱ λύκοι βαρεῖς οἱ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» γιατί, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ στὶς ἑπόμενες σειρές, εἶναι μέρος τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηχανισμοῦ μιᾶς καί, εἴτε σπούδασαν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα, εἴτε διδάσκουν σ’ αὐτὰ, εἴτε συνεργάζονται μὲ αὐτὰ τὰ κέντρα! Κέντρα ποὺ χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἢ τὸ Π.Σ.Ε., ὅπως:

Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Φλωρεντίας, τὸ Boston Theological Institute, τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν, τὸ Druty University, τὸ Τμῆμα Θεολογίας ΑΠΘ, τὸ Τμῆμα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ μὲ τὸ Βατικανὸ συνεργαζόμενου Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, τὴ γνωστὴ γιὰ τὶς οἰκουμενιστικὲς της προσπάθειες Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης, τὸ οἰκουμενιστικὸ κέντρο: Οἰκουμενικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τὸ Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν μετὰ ἀπὸ διαχριστιανικὴ συμφωνία ἱδρυθείσα Ἕδρα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Münster (Γερμανία), τὸ Ρουμάνικο Ἰνστιτοῦτο Διορθοδόξων, Διαχριστιανικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν (INTER Cluj-Napoca), τὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου (Παρίσι), τὸ οἰκουμενιστικὸ Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Ἐρευνῶν (Στρασβοῦργο), τὸ Οἰκουμενικὸ Κέντρο καὶ τὸ περιοδικὸ Istina, τὸ γαλλικὸ ὀρθόδοξο περιοδικὸ Contacts (μὲ αὐτὰ τὰ περιοδικὰ συνεργάζεται ἡ μεταπατερικὴ ἀκαδημία τοῦ Βόλου), τὸ διαχριστιανικὸ Χριστιανικὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Βελιγραδίου (Σερβία), τὸ γνωστὸ γιὰ τῖς μεταπατερικές του θέσεις Βιβλικὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (Μόσχα, Ρωσία), τὴν οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τοῦ Valamo (Φινλανδία), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Φόρουμ Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν (EFOST, Βρυξέλλες), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Μουσουλμανικὸ Φόρουμ Νεανικῶν καὶ Φοιτητικῶν Ἑνώσεων (FEMYSO) κ. ἄ.

Τὸ «Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν» (ΙΟΣ) τοῦ Παρισίου λειτουργεῖ σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν» (ΙΑΕ) τοῦ Regensburg, ἀμφότερα διευθυνόμενα ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ὡς ἐκ τούτου Οἰκουμενιστικὰ κέντρα. Τὸ ΙΟΣ, λοιπόν –ποὺ βρίσκεται στὰ χέρια αἱρετικῶν–διευθύνει πολλὰ προγράμματα τοῦ ΙΑΕ καὶ ἐκδίδει τὸν κατάλογο ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων μὲ τὸ ὄνομα «ORTHODOXIA» τόσο στὸ διαδίκτυο, ὅσο καὶ σὲ μορφὴ βιβλίου. Καὶ τὰ δύο Ἰνστιτοῦτα θεωροῦνται στὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο «ὡς τὰ παράθυρα τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Δύση» καὶ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν τρόπο ἐπιλογῆς καὶ ὑποστήριξης τῶν φοιτητῶν ποὺ σπουδάζουν ἢ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ ἐκεῖ. Σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Institut d’études supérieures en théologie orthodoxe» στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης (ἐκεῖ ποὺ συζητήθηκαν καὶ ἀποφασίστηκαν τὰ ἄρθρα τοῦ Κολυμπαρίου) προσφέρει καὶ ἡ Θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Fribourg τῆς Ἑλβετίας μὲ παπικὴ χρηματοδότηση Μάστερ στὴν διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκευτικὲς σπουδές. Μάλιστα μέσω τῆς συμφωνίας μὲ Aspirantura/Doktorantura τοῦ Πατριαρχίου Μόσχας γίνεται πιὸ εὔκολη ἡ ἀνταλλαγὴ φοιτητῶν μεταξὺ αὐτῶν τῶν Ἰνστιτούτων καὶ τῆς Ρωσίας.

Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει ἡ Ακαδημία Οικουμενισμοῦ τῆς Βορείου Ἀμερικῆς (1957). Ἱδρύθηκε μὲ σκοπὸ τὴ διεξαγωγὴ μελετῶν στὸν τομέα τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων καὶ τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας. Ἐπιπλέον, τὸ ἵδρυμα συντελεῖ στὴ διεξαγωγὴ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων. Κάθε χρόνο τὸ Σεπτέμβριο ἡ Ἀκαδημία ἀναλαμβάνει τὴ διοργάνωση τῶν ἐπιστημονικῶν συνεδρίων γιὰ ἐπίκαιρα θέματα τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου μὲ ὁμιλητὲς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς μὲ τὴν ἀνάλογη διεθνὴ ἀναγνώρισή τους. Τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἀκαδημίας ὀνομάζεται «Οἱ οἰκουμενικὲς σπουδές». Εὐνόητο ὅτι κι αὐτό, ὅπως δείχνει καὶ ἡ ὀνομασία του, βρίσκεται σὲ χέρια αἱρετικῶν!

Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ Καναδικὸ Κέντρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Канадский центр экуменизма ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1963 γιὰ νὰ προωθήσει τὴ διαχριστιανικὴ ἑνότητα καὶ τὴ μελέτη τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τὸ κέντρο ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ «Οἰκουμενισμός».

Οἰκουμενικὲς σπουδὲς ὑπάρχουν ἐπίσης στὸ Εδιμβοῦργο τῆς Σκοτίας ὅπου στὶς 14–23 Ἰουνίου 1910 πραγματοποιήθηκε τὸ Πρῶτο Παγκόσμιο Συνέδριο Ἱεραποστολῆς.



Ἀπίστευτο ρόλο στὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ κονδύλια τοῦ Βατικανοῦ παίζει τὸ Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey, στὸ ὁποῖο σπούδασε καὶ τὸ ὁποῖο ὑμνεῖ συνεχῶς καὶ ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

Παραθέτω μία ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου ποὺ παρὰ τὶς προφανεῖς καὶ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειές του,θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς «μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας», (Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ ὁμόδοξους ἐπισκόπους ἀδελφοὺς Ἱεραποστόλους!):

«Προς το Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey Γενεύης

29/5/2006

Εντιμότατε κύριε Γενικέ Γραμματέα Dr Samuel Kobia, Αιδεσιμολογιώτατε Διευθυντά κ. Ion Sauka, Ελλογιμώτατοι Κύριοι Καθηγητές,
Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες, Αγαπητοί φίλοι του Συλλόγου « Les amis du Château» Κυρίες και Κύριοι,

Είναι μεγάλη η χαρά μου που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας. Ύστερα από μία τόσο ουσιαστική επίσκεψη στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) στην Γενεύη, μπορώ να ομολογήσω ότι έχω ενθουσιασθεί από το μέγεθος της αγάπης σας προς το ταπεινό πρόσωπό μου και από την πηγαία έκφραση των αισθημάτων και της αβραμιαίας φιλοξενίας σας. Αναλογιζόμουν μέσα στην μεγάλη αίθουσα του Π.Σ.Ε. το σε βάθος και πλάτος έργο που επιτελείται στο Συμβούλιο εδώ και τόσα χρόνια και προβληματιζόμουν με την ιδέα της φυσικής συνέχειας από νέα πρόσωπα όλων αυτών των κατορθωμάτων των μεγάλων θεολογικών προσωπικοτήτων της Χριστιανικής μας συγχρόνου παραδόσεως. Είναι βλέπετε ουσιαστικής σημασίας η τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως. Με αγωνία λοιπόν, περίμενα την στιγμή που θα ερχόμουν εδώ, στο παραδοσιακό κάστρο του Bossey διότι ήθελα από κοντά να γνωρίσω τον χώρο όπου τόσοι μεγάλοι θεολόγοι διακόνησαν με κύριο γνώμονα τους την αντικειμενική παρουσίαση των διαχριστιανικών σχέσεων και την ορθή τοποθέτηση κάθε διαφορετικής χριστιανικής ομολογίας μέσα σ΄ αυτές»




Ἂν συγκρίνουμε τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Χριστοδούλου στὸ Π.Σ.Ε. μὲ τὸν πρόσφατο παρόμοιο χαιρετισμὸ τοῦ Βαρθολομαίου στὸ ἴδιο κέντρο (Αἰδεσιμολογιώτατε Δρ. Όλαφ Τβέιτ, γενικέ γραμματέα τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, Οἱ Σεβασμιώτατοι, Οἱ Ἐξοχότητές Σας, Σεβαστοὶ ἐκπρόσωποι Διεθνῶν Οργανισμῶν, Κυρίες καὶ Κύριοι), τότε βλέπουμε πόσο μελετημένα καὶ μὲ ποιά συνέπεια προχωροῦσε ἡ αἵρεση μέσω τῶν προαναφερομένων κέντρων ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

Σ’ αὐτὰ τὰ κέντρα λοιπὸν ἐδῶ καὶ δεκαετίες γίνεται κατὰ τὸν Χριστόδουλο ἡ «τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως». Ἂς δοῦμε λοιπὸν μερικὰ ἀπὸ τὰ νέα πρόσωπα –τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ζηζιούλα, τὸν Ἀλβανίας Ἀναστάσιο τοὺς ἀφήνουμε ἐκτός, μιᾶς καὶ τὰ οἰκουμενιστικὰ βιογραφικά τους εἶναι πασίγνωστα– ποὺ ἐπιμορφώθηκαν κατάλληλα γιὰ νὰ σιωπήσουν ἢ καὶ νὰ συμμετάσχουν στὴν καλλιέργεια τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας (μὲ βάση τὰ ἐπίσημα βιογραφικά τους):

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος πραγματοποίησε τὶς βυζαντινὲς σπουδές του στὰ Πανεπιστήμια τοῦ Γκρᾶτς (Αὐστρία) καὶ τοῦ Μονάχου, ἐνῶ φοίτησε καὶ στὸ Ostkirchliches Institut, Ἰνστιτοῦτο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἑδρεύει στὸ Regensburg τῆς Γερμανίας.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εἰρηναῖος φοίτησε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ Κρήτης, στη Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης μαζὶ μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ στὸ ἀγγλικανικὸ Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου στὸ Warminster Ἀγγλίας.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ’ ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ καθολικὸ σεμινάριο(;) στὸ πανεπιστήμιο Ντάραμ (Durham University) τῆς Ἀγγλίας, τὸ παλαιότερο πανεπιστήμιο τῆς Ἀγγλίας τοῦ ὁποίου προστάτης εἶναι ἡ βασίλισα τῆς Ἁγγλίας καὶ τὸ ὁποῖο θεωρεῖται κέντρο ἐκπαίδευσης μελλοντικῶν μελῶν τῆς παγκοσμίας Ἐλίτ καὶ τῆς Μασονείας. Μεταξὺ σοβαροῦ καὶ ἀστείου ἀξἰζει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἐκεῖ γυρίστηκαν καὶ σκηνὲς τοῦ Χάρρυ Πότερ.

Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης Ι΄ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Μπαλαμὰντ καὶ ἦταν μὲχρι τὸ 2008 καθηγητὴς αὐτῆς τῆς σχολῆς (νὰ γιατὶ συμφωνεῖ μὲ τὰ αἱρετικὰ ψηφίσματα τῆς ὁμωνύμου συνάντησης).

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ἦταν ὡς Ἀρχιμανδρίτης ἀπὸ τὸ 1971 ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στο Π.Σ.Ε. καὶ ἀπὸ τὸ 1975 ἕως τὸ 1998 ὡς Μέλος τῆς Κεντρικῆς καὶ Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε.

Ὁ Μητροπολίτης Γλυφάδος Παῦλος ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Ποιμαντικὴ- Κοινωνιολογία καὶ Ψυχολογία γιὰ νέους.

Ὁ γνωστὸς γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἄρθρα του Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε καὶ Ἀγκόλας Σεραφείμ, εἰδικεύτηκε μεταξὺ 1998-1993 μὲ ὑποτροφία τῆς Ἱερᾶς Ἁρχιεπισκοπῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου προαναφερθέντα ἀγγλικανικὰ Πανεπιστήμια τῆς Ὀξφόρδης καὶ τοῦ Ντάραμ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας στὸν κλάδο τῆς Πατρολογίας. Εἶναι μέλος Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν γιὰ τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Διάλογο καὶ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παναφρικανικοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουὴλ συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὴ Φιλολογικὴ Σχολὴ τοῦ Καθολικοῦ Ἰνστιτούτου Παρισιοῦ καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Συνέχισε τὶς σπουδές του ἐπὶ τῆς ἱστορίας τῶν θρησκειῶν στὴν Σορβόννη (Paris IV) καὶ στὸ Ἀνώτατο Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος, δίδαξε ὡς Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὴν Θεολογική Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στὸ Τακόμα τῆς πολιτείας τῆς Οὐάσινγκτον καθὼς καὶ στὸ Λουθηρανικὸ Πανεπιστήμιο Τακόμα Πασίφικ (Tacoma Pacific Lutheran University) τῶν Η.Π.Α. Πρὸ λίγου καιροῦ ἀνακηρύχθηκε ὡς καθηγητής τοῦ Διδακτορικοῦ Προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (PhD Program in Orthodox Studies, The Antiochian Orthodox Institute, Antiochian House of Studies), στὴν Πενσυλβάνια τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι γνωστὸ γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του δραστηριότητα καὶ τοῦ ὁποίου ὁ διευθυντὴς Δρ. Vrame εἶναι διευθυντὴς καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας» (ὁ πρῶτος φανερὸς οἰκουμενιστὴς) στὸ Μπέρκλευ τῆς Καλιφόρνια.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μετεκπαιδεύτηκε στὴ Ρώμη καὶ στὸ Στρασβοῦργο (μεταπτυχιακὸ καὶ διδακτορικὸ ἀντίστοιχα) μετὰ ἀπὸ ὑποτροφία τῆς «ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας».

Ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος ἐκλέχτηκε τὸ 2009 ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης ὁμοφώνως ὡς Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς τῆς Συμβολικῆς καὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων, ὑποβαλόντα, μεταξὺ ἄλλων, δύο ὑφηγεσίες ὑπὸ τοὺς τίτλους: «Ὁ θεσμὸς τῆς Συνάξεως Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (1951-2004)» καὶ «Οἱ ἐνενήντα πέντε Θέσεις τοῦ Λουθήρου. Ἱστορικοθεολογικὴ θεώρηση – Κείμενο – Μετάφραση – Σχόλια».

Ὁ Ἐπισκοπος Ἀβύδου Κύριλλος ἔλαβε τὸν μεταπτυχιακό του τίτλο ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Στρασβούργου. Εἶναι Διδάκτωρ τῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φράιμπουργκ στὴ Γερμανία καὶ Τακτικὸς Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Καὶ τὰ δύο ξένα πανεπιστήμια εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ καριέρα πολλῶν ὁπαδῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος Γεώργιος, ἔκανε μεταπτυχιακὰ στὰ κέντρα προώθησης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Γαλλίας καὶ διετέλεσε καθηγητὴς τῆς Ἀνώτερης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Θεσσαλονίκης σήμερα στὴν τάξη τοῦ Τακτικοῦ Καθηγητῆ. Τὸ 2016 ἔγινε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀνωτέρης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας.

Ὁ Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου Καστελλίου καὶ Βιάννου Ἀνδρέας εἶναι καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἐπίκουρος καθηγητὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης μὲ ἐπίκεντρο διδασκαλίας τοὺς διαχριστιανικοὺς διαλόγους.

Ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ θεολογίας στὴν Θεολογικὴν Ἀκαδημίαν τῆς πόλεως Οὔζγκοροντ τῆς Οὐκρανίας, στὴν ὁποίαν διδάσκει ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς θέματα βιβλικῆς θεολογίας καὶ ἁγιολογίας. Ἐπιμελεῖται, μὲ ἐπιδοτήσεις ἀπὸ κέντρα τῆς Ἑλλάδας, τῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας τμήματος διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς τὴν ἐν λόγῳ Θεολογικὴν Σχολήν, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Καρπαθίων. Ἕως τὸ τὸ ἔτος 1983 ὑπηρέτησε ὡς Ἡγουμενοσύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς ὁποίας ὁ ἡγούμενος, ὅπως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω, εἶναι μέλος γνωστοῦ οἰκουμενιστικοῦ κέντρου.

Ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω προβληματισμὸ δημιουργεῖ καὶ ἡ ἀθώα(;) δραστηριότητα πολλῶν μητροπολιτῶν ὡς μελῶν σὲ κέντρα καὶ ἱδρύματα ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἐπισκοπικό τους ἔργο. Συγκεκριμένα:

Στὴν Ἑταιρεία Κυκλαδικῶν Μελετῶν (!!!) μέλη είναι ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΡΟΥ, ΤΗΝΟΥ, ΜΥΚΟΝΟΥ κλπ. ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β’, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΡΑΣ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ , ὁ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΑΝΕΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (τί σχέση ἔχουν ἡ Γλυφάδα, ἡ Θῆβα καὶ ἡ Χαλκίδα μὲ τὶς Κυκλάδες;).

Ὁ π. Αὐγουστῖνος Μπαϊραχτάρης διορίστηκε στὴ βαθμίδα τοῦ Ἐπίκουρου Καθηγητοῦ (Α.Ε.Α.Η.Κ.) στὸν τομέα: «Οἰκουμενική Θεολογία καὶ Σύγχρονοι Διαχριστιανικοὶ Διάλογοι». Εἶναι ἐπιστημονικὸς συνεργάτης τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Εἶναι μέλος τῆς Societas Oecumenica. Εἶναι κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀνώτερων Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Chambèsy τῆς Ἑλβετίας σὲ συνεργασία μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φριβούργου τῆς Ἑλβετίας. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «Le dialogue théologique officiel entre l’ église Orthodoxe et l’église Catholique Romaine. Une approche orthodoxe du document de Balamand et de la question de l’Uniatisme» (2002-2004) καὶ κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Bossey τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (W.C.C.) σὲ συνεργασία μὲ τὴν Αὐτόνομη Προτεσταντικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «The issue of Baptism in Faith and Order Movement (1927-1982) and the responses of the Eastern Orthodox Churches to the section of Baptism of the BEM document» (2004-2005).

Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Κεφαλοῦρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως εἶναι πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τοῦ ἔτους 1999 καί κάτοχος Μάστερ Θεολογίας τοῦ ἀγγλικανικοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Λονδίνου ἀπό τό ἔτος 2004.

ΚΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ «ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ¨

Κατάλογος Ἑταιρικῶν Μελῶν

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος Ρούσσας

Μητροπολίτης Τυρολόης και Σερεντίου Παντελεήμων Ροδόπουλος, Ι. Μ. Βλατάδων

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων Καλπακίδης.

Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβας Τύρης

Μητροπολίτης Λαγκαδά και Ρεντίνης Ιωάννης Τασιάς

Μητροπολίτης Γρεβενών Δαβίδ Τζιουμάκας

Επίσκοπος Θεουπόλεως Παντελεήμων Σκλάβος

Επίσκοπος Θερμών Δημήτριος Γρόλλιος

π. Βαρνάβας Γιάγκου, Hγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Θεοδώρας

π. Γεώργιος Καρβούνης, Ιερομόναχος

π. Νικόλαος Τζώρτζης, Ιεροδιάκονος, Κρήτης

π. Κωνσταντίνος Πλευράκης

π. Παντελεήμων Χανόγλου, Πρωτοπρεσβύτερος

π. Αντώνιος Πατρικίου

π. Βαρθολομαίος Αντωνίου-Τριανταφυλλίδης, Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών

π. Ευάγγελος Υφαντίδης